Ne çok severim Halil Cibran’ın “Çocuklar” şiirini ve tüm anna-babaların bu şiiri kılavuz edinmesini isterim. Bırakalım çocuklarımız
kendi hayat yollarını çizsin... Eteklerinden, pantolonlarından çekip “gitmeeee”
diye ağlamayalım peşlerinden… Sevsinler bir kadını ya da erkeği… Aşkları için
savaşsınlar… Bizden bağımsız yeni bir aile kurabilmeyi başarsınlar… Bizim için
değil; kendileri için yaşasınlar… Ve bilsinler ki, istedikleri zaman biz hep
yanlarındayız.
Çocuklar
Çocuklarınız sizin
çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu
izleyen Hayat'ın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla
geldiler ama sizden gelmediler
Ve sizinle birlikte
olsalar da sizin değiller.
Onlara sevginizi
verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da
kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini
tutabilirsiniz, ruhlarını değil.
Çünkü ruhlar
yarındadır,
Siz ise yarını
düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya
çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya
zorlamayın.
Çünkü hayat geriye
dönmez, dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız,
çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu, sonsuzluk
yolundaki hedefi görür
Ve o yüce gücü ile
yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde
kıvançla eğilin
Çünkü okçu, uzaklara
giden oku sevdiği kadar
Başını dimdik tutarak
kalan yayı da sever.
Halil Cibran
