TİYATRO STÜDYOSU’NDAN “HER YIL KUŞLAR GERİ GELİR”

Kapitalist dünya hem dışarıdan hem içeriden yıkıyor insanı. Doyumsuzluk, rant, yıkımı alkışlamak, “eski”den ve anılarımızdan bir çırpıda vazgeçebilmek… Ya insan’a ait değerler? Onların esamesi bile okunmuyor artık!

Tiyatro Stüdyosu Jez Butterworth’un kaleme aldığı ve Ahmet Levendoğlu’nun Türkçe’ye kazandırdığı “Her Yıl Kuşlar Geri Gelir” ile günümüz insanının yalnızlığını ve sıkışmışlığını gözler önüne seriyor. Doğadan koparak küçücük evlerinde küçüçük dünyalarına hapsolmuş insanları hayata ne bağlar? Umut onlar için var mıdır? Varsa nerededir? Oyunun kahramanlarından Ned’in mesleği iç acıtıcıdır aslında. Yıkım yapar Ned… Binaları yıkar, dinamitle… Ve gözleri parlayarak gururla anlatır yaptığı yıkımları… Eşiyle giderek çıkmaza girmiş11 yıllık bir evliliği ve komşusuyla “güven” temelleri üzerine kurulmuş dostane bir ilişkisi vardır. Kaybedip gidilen değerler ve yıkılan anılar üzerine dikilen AVM’lerle mutluluk bir insana ne kadar yakın olabilir ki?

Oyunun aynı zamanda rejisörü olan Ahmet Levendoğlu yaşam alanı kalmayan günümüz insanının bir çıkış yolu arayışını oyunculuklar üzerine temellenmiş bir rejiyle sahneliyor. Şerif Erol gerçekçi oyunculuğuyla Ned karakterine hayat verirken; Dale rolündeki Ziya Kürküt rolünün gereği olarak kimi zaman oyunun içine girmemizi sağlıyor; kimi zaman ise anlatıcı kimliğine bürünüp yanılsamayı kırıyor. Ve Şebnem Sönmez, Joy rolüyle evliliğinden sıkılmış, her şeye yeniden başlamak isteyen, tutku dolu bir kadına bürünüyor sahnede ve tünelin sonundaki ışığı bir türlü göremeyen kadının çaresizliğini yansıtıyor göz dolduran oyunculuğuyla.

İlk kez 2008’de New York’ta sahnelenen ve orijinal adı “Parlour Song” olan “Her Yıl Kuşlar Geri Gelir” Türk seyircisinin karşısına ilk kez Tiyatro Stüdyosu’nun güçlü kadrosuyla çıkıyor... Ve Tiyatro Stüdyosu soruyor “Kuşlar bu yıl da geri gelir mi?”

HADİ 2015!

Hadi bakalım biniyoruz bir yeni yıl trenine daha… Bu tren bizi nerelere götürecek, kimlerle tanıştıracak… Kimleri atacağız trenimize, kimler atılacak trenimizden… Kaç gözyaşı tüketeceğiz, kaç kahkaha patlatacağız… Kaç aşka açılacak kalbimiz…  Ya da hayatımızın aşkına tekrar ve tekrar kaç kez daha aşık olacağız… Ne sözler vereceğiz kendimize… Sözlerimizin kaçını tutamayacağız… Neler öğreneceğiz... Nelere şaşıracak, nelere artık şaşırmadığımıza şaşıracağız… Ne kadar umutlanacağız… Ne kadar umutlanmaktan vazgeçeceğiz ve sonra yine de umutlanmaya devam edeceğiz… Kaç gel-git yaşayacağız… Ya da dümdüz akıp gideceğiz…  Kaç kez dibe vuracağız… Belki de hep ileriye kulaç atacağız… Neler görüp geçireceğiz, neler bırakıp, toplayacağız…

İçimdeki ses bu sene pek bir güzel olacak diyor… Ne bileyim ben, öyle işte… Olsun hem ne var ki! 

İYİ GECELER DESDEMONA GÜNAYDIN JULIET

Romeo ve Juliet ile Othello tragedyalarının tam da dönüm noktalarına fırlatılsanız ne yapardınız? İmkansız aşkın kurbanı Romeo ve Juliet’i birbirine kavuşturur, Othello’nun Desdemona’yı öldürmesine engel olur muydunuz?

Anne-Marie MacDonald’ın “İyi Geceler Desdemona Günaydın Juliet” adlı oyunu Kent Oyuncuları farkıyla Türkiye’de ilk kez sahnede… Shakespeare’in Othello’su ile Romeo ve Juliet’ini feminist bir yaklaşımla yeniden yaratan oyun, seyircinin Shakespeare tragedyalarına bambaşka bir açıdan bakmasını sağlıyor.

Oyun Canada’daki Queens Üniversitesi’nde akademisyenlik yapan “kız kurusu” Constance Ledbelly’nin bir el yazmasını çözümlerken Shakespeare’in tragedyalarının dönüm noktasında kendini bulması ve tragedya kahramanlarının kaderlerini değiştirme çabası içinde sürüklendiği maceraları anlatıyor. Kadriye Kenter aynı zamanda yönetmenliğini de yaptığı oyunda Constance karakterine hayat vererek yine devleşiyor. Oyun boyunca Constance’ın ve tabii ki Kadriye Kenter’in oyunculuğu peşi sıra sürükleniyoruz. Oyunda Kadriye Kenter’e Ebru Soyuerden, Osman Kot, Serkan Altıntaş ve Tuğçe Şartekin Karasu gibi genç ve başarılı isimler eşlik ediyor.

Balam Kenter çevirisiyle sahnelenen oyun, Kadriye Kenter’in göz dolduran oyunculuğuyla Shakespeare’in tragedyalarına eğlenceli bir yolculuk yapmamızı sağlıyor.

Kenter Tiyatrosu ve oyuncularının her zamanki gibi farkını ortaya koyduğu “İyi Geceler Desdemona Günaydın Juliet”, bakış açımızı değiştiren, şiirsel bir dille yazılmış ve zekice kurgulanmış oyun.

Bir tragedya nasıl komediye dönüşür diye sorarsınız, işte cevabı; “İyi Geceler Desdemona Günaydın Juliet”.

MUTLU YILLAR!

Her yılın sonunda giden yılın değerlendirmesini yaparım… Ve en önce sevdiklerimin yoklamasını yaparım. Hepsi hayatta ve keyifliyse, her biri sağlıkla “buradayım” diyorsa; bu yılda “Pekiyi” ile geçmiş demektir. Hedefler tutmuş tutmamış, yarım kalan işler olmuş olmamış o kadar da önemli değildir artık... Bir sonraki yıla telafi edilir nasıl olsa... Bir sonraki yıl için umut vardır ne de olsa…

Yoklamanızın tam “Pekiyi”nizin bol olduğu bir yıl geçirmeniz dileğiyle…

GÜLLERİN SAVAŞI

Televizyonda “Güllerin Savaşı”… Daha önce seyrettiğim filmin bu kez son 20 dakikasına denk geliyorum. Filmin belki de en sinir bozucu bölümü… Başrollerde Michael Douglas ve Kathleen Turner… Yönetmen koltuğunda oturan isim ise, Danny DeVito… 1989 yapımı film, yıllardır süren mutlu evliliklerini bitirme kararı alan Rose (Gül) çiftinin oturdukları evi bir türlü paylaşamamaları sonucu birbirlerini yiyip bitirmelerini anlatır. Başarılı bir avukat olan Oliver ve kendini evine adayan Barbara için başta her şey yolundaymış gibi görünmektedir. Çok beğendikleri bir evi satın alırlar ve Barbara yıllarca bu evle uğraşır, evi yeniden dekore eder, mobilyalarını yeniler, süsler. Ev giderek Barbara’nın yaşam amacı haline gelir. Ancak diğer taraftan karı-koca arasında sorunlar ortaya çıkar ve çift boşanma kararı alır. İşte her şey bu noktadan sonra başlar; çünkü çift, oturdukları evin kimde kalacağı konusunda bir türlü fikir birliğine varamaz. Ortak çıkarların bittiği yerde çatışma başlar. Yıllar süren evlilik ve iki çocuk sahibi olmak bile durumu değiştirmez. Boşanma savaşı, her ikisinin gözünü öyle bir döndürür ki; olup bitenleri ağzınız açık seyredersiniz. Ve en nihayetinde bu savaş bir karı-kocanın sonunu getirir.  

“Güllerin Savaşı” bu kez bambaşka yerlere götürdü beni... Film, boşanmak üzere olan bir çiftin birbirinin sonunu getirmesinden çok daha fazlasıydı şimdi benim için… Ve itiraf ediyorum, hiç bu kadar keyif vermemişti. Trajikomik bu filmin ardından “al gözüm seyreyle” diyerek haber kanallarına hızlı bir geçiş yaptım.   

ZAMAN

Salvador Dali- Belleğin Azmi (Eriyen Saatler)

Zaman geçiyor mu? Yoksa o duruyor da biz mi geçiyoruz içinden? Neye göre hızlı, neye göre yavaş? Hızlı geçeni mi makbul, yavaş geçeni mi? Her şeyin bir zamanı var mı gerçekten? Vakti zamanı gelmeyince olmuyor mu? Yoksa “olmayanlar”a uydurduğumuz bir kılıf mı bu sadece? Oldurup da, “vakti zamanı gelmiş demek ki” dediğimiz de “biz” yine o “biz” miyiz? Zaman gelip geçiyor da, elde biz’den ne kalıyor?

AH BE DOSTUM!

İşimiz gücümüz kahkaha atmaktı. Küçük dilimizi göstere göstere, gözümüzden yaşlar aka aka… En saçma, en anlamsız şeyler bile bahaneydi kahkaha için… Bir de güçlü zannederdik kendimizi… Ya da güçlüymüş gibi davranırdık… Neyse ne… Kahkaha atabiliyorduk ya, gerisi boştu… Büyüdükçe benim kahkahalarımın yerini gülümseme aldı… Sevemedim gitti büyümeyi… Hala da direniyorum… Ama olmuyor… Büyümen gerek diyorlar… Çabalıyorum… Ve ne yazık ki sıkça çuvallıyorum.   

Her geçen gün azalan kahkalarımla birlikte sen düşüverdin aklıma… Sen de sadece gülümsüyor musun hayata? Elinden başka birşey gelmiyor mu, benim gibi? Kahkaha atmak için kendini zorluyor musun? Ve her seferinde “boşuna kandırma kendini, eskisi olmuyor” diyor musun? 

Bir kez kahkaha’nı kaybedince, bir daha bulamıyormuşsun ah be dostum!

MISIR’IN DÖRDÜNCÜ PİRAMİDİ

Mısır’ın Dakhaliye Eyaleti’nin yakınlarında, sazdan evlerden oluşan Tammay el Zahayrah Köyü’nde doğdu. Babası imam, annesi ev kadınıydı. Üçüncü ve son çocuktu. Babası, yıllarca kendi köyünde ve komşu köylerde ilahi ve kasideler okuyarak ek gelir sağladı. O ise ilk müzik eğitimine başladığında henüz beş yaşındaydı. Babası onu müzikle tanıştıran ilk hocasıydı. Babasıyla yakın köylere ve özellikle Ramazan gecelerine katılarak ilahiler, kasideler ve Kuran okurdu. Bu meclislerde kız çocuklarının şarkı söylemeleri günah kabul edildiğinden kendisine erkek giysileri giydirilirdi. Öyle etkileyici bir sesi vardı ki; namı bütün Delta’da yayılmaya başladı. Ailesi, sesini beğenenlerin ısrarıyla Kahire’ye taşındı. Burada müzik eğitimi aldı ve küçük fakir dünyasından çıkarak zengin mahallelerdeki evlerde şarkılar söyledi. Zamanla aşk şarkıları söylemeye başladı ve konserleri radyodan canlı olarak yayınlandı. Böylece milyonlarca kişilik dinleyici kitlesine ulaştı. Kısa süre içerisinde romantik aşk şarkılarının vazgeçilmez ismi oldu. Mısır'da geniş halk kitlelerine ulaşmak için sinemayı ustalıkla kullandı ve o dönemde bütün Ortadoğu ve Türkiye'de de gösterilen altı filmde başrol oynadı. II. Dünya Savaşı yıllarında sesiyle tüm Ortadoğu’yu etkisi altına aldı. Sesi,  Arap yarımadasında zamanı durdururdu. Şarkı söylediği saatlerde, Arap siyasetçileri susar; hiçbir lider o şarkı söylerken konuşma yapmazdı. Sokaklar boşalır, alışveriş durur, taksi şoförleri birbiriyle çekişmez, Kahire pazarında para geçmez olurdu. Sokak başlarına kurulmuş radyoların etrafında o dinlenirdi. O, buram buram acı kokan sesinin ardına acılarını saklardı. Guatr sorunları yüzünden depresyona girdi ve sahnelere veda etme noktasına geldi. Önce annesini sonra erkek kardeşini kaybetti. Ünü arttıkça Mısır aristokrasisinin içine girmeye ve buradan arkadaşlar edinmeye başladı. Kendisini olduğundan farklı göstermedi. Köylü geçmişini asla unutmadı. Bu doğallığı onun daha çok sevilmesini sağladı. Kral Faruk’un amcalarından biri olan Şerif Sabri Paşa kendisiyle evlenmek istedi; ancak bir Nil köylüsünün kraliyet ailesinden biriyle evlenmesine izin verilmedi. Tıbbi sorunlarına aşk acısı da eklenince bestekar ve udi Mahmut Şerif’le evlendi. Ancak bu evlilik sadece birkaç gün sürdü. Daha sonra Dr. Hasan el Hifnavi ile evlendi ve bu evlilik halk tarafından kabul gördü.

Ülkesinin maddi zararlarını telafi etmek ve Ortadoğu’da yeniden prestij kazanmasını sağlamak için Arap ülkelerinde konserler verdi ve bu konserlerden kazandığı 2.5 milyon sterlini ve mücevherlerini Mısır Hükümeti’ne bağışladı.

1960’lı yıllarda Muammer Kaddafi ve Abdusselam Callud önderliğinde, devrin Libya Kralı İdris es Senusui’yi tahttan indirmek için bir darbe planı yapıldı. Devrimciler 21 Martta yapmayı planladıkları darbe planı için gerekli tüm şartları hazırlamışken son anda çok önemli bir şeyi göz ardı ettiklerini fark ettiler. O gün Bingazi’de O’nun konseri vardı. Tarihe geçen bu konserle planlanan darbe beş ay ertelendi.

Yaş aldıkça sağlık sorunları da yeniden ortaya çıkmaya başladı. Böbrek rahatsızlığına yakalandı ve hastaneye yatmak istemedi. “Hastaneye gidersem öleceğim” dedi. 4 Şubat 1975’te Mısır radyolarından onun için aralıksız Kuran okundu ve kalp yetmezliği nedeniyle vefat ettiği tüm dünyaya duyuruldu. Adı: Ümmü Gülsüm’dü. Doğunun Yıldızı ve Mısır’ın Dördüncü Piramidi olarak tanınırdı. Bütün zamanların en güzel sesli şarkıcısı olarak anıldı. Sesi kadın ve erkek sesi arasında bir ses olarak kabul edildi ve geçen yıllara yenilmedi.  

Bu bulut dolu grili günlerde O düştü aklıma… Sahi, havada bir Ümmü Gülsüm kokusu yok mu?

DEMOKLES'İN KILICI

Felix Auvray- The Sword of Damocles

Geleceğin gelip gelmeyeceğinden emin olmadığımız halde, eminmiş gibi davranıp bütün hayatımızı gelecek zaman kipleri üzerine kuruyoruz. Alacağımız ev, gideceğimiz tatiller, yapacağımız spor, vereceğimiz kilolar, göreceğimiz güzel günler… Gelecek önümüz sıra giderken, biz onu yakalayabilmek için soluduğumuz havayı bile unutarak koşturuyoruz. Öyle bir koşturuyoruz ki, bugün’de kayboluyor, yarın’a hapsoluyoruz... Oysa yarın’sızlık Demokles’in kılıcı gibi tepemizde sallanıyor da haberimiz yok!

İKİ KADIN

Frida Kahlo-Two Women

İki kadın… Ellerinde birer kadeh şarap… Başlıyorlar sohbet etmeye… Kah dünyayı kurtarıyorlar… Kah havadan sudan dert yanıyorlar… İçtikleri her bir yudum şarapta yanakları daha bir al al oluyor… Kahkahaları çiçek yapraklarını okşuyor usul usul… Ve konuşmaya devam ediyorlar... Hep konuşuyorlar… Sahi iki kadın bir araya gelince en çok neden konuşur? Tabii ki herşeyden… Ve tabii ki en çok aşktan…

İki kadın, çakırkeyfliğin o en masum çizgisinde, bir anda, duruveriyorlar. Onlar durmayı hep başarıyorlar… Ne bir yudum fazla, ne bir yudum az… Tam kıvamında... Ve yüzlerinde kocaman bir gülücükle, herşeye ve herkese inat, umut etmeye devam ediyorlar.

Sakın korkmayın kadınlardan! Bu dünyayı onların aşk’la dünyaya getirdikleri çocuklar kurtaracak.

ET'ME EYLEME

Beyond Meat "tavuk" şeritleri

Dünya çapında kişi başına düşen et tüketiminin 1961’den 2007’ye kadar iki katına çıktığını ve 2050’de bu rakamın yine ikiye katlanacağını biliyor muydunuz? Et tüketimi gelecek yıllar için et üretimi sorununu da beraberinde getirecek gibi görünüyor. İşte bu durum yapay sığır, tavuk ve domuz eti gerekliliğini ortaya çıkartmış. Dört yıl önce Amerika’da kurulan Beyond Meat bu konuda oldukça iddialı… Ürettikleri yapay tavuk parçaları kümes hayvanlarına özgü lifli yapıda ve eşdeğer miktarda protein deposuymuş. Et yapay olunca trans yağ ve kolesterol miktarının sıfıra inmesi de doğal sonuç. Bu işi kafaya takan sadece Beyond Meat değil; Modern Meadow da canla başla bunun için çalışıyor. Her iki firmanın amacı aynı; omega 3 yağ asitleriyle ve ekstra vitaminlerle geliştirilmiş süper etler üretmek! Peki bu fabrikasyon ürünler etin yerini tutabilir mi? Araştırmalar, et yemenin beynin zevk merkezlerini tıpkı çikolata gibi etkinleştirdiğini gösterirken et’siz bir mutluluk düşünmek mümkün mü? Sadece mutululuk değil, sağlık da pek olmayabilir kanımca. Etten alınan proteinin bitkisel proteinin yerini tutması pek de söz konusu değil. Et iyi bir protein, demir ve B12 vitamini kaynağı.

Et yemeyenlerin daha zayıf olduğu düşüncesine gelecek olursak… Bakınız: İnek ve leopar örneğine… Ot yiyen inek karşısında leopar ne kadar da fit… Eee hayvan yiyor eti sonra da koşuyor. Sorun ette değil; spor yapmamakta olmasın!

Çocukların okul gezisi olarak AVM (Alışveriş Merkezi)’lere götürüldüğü günümüzde, meyveyi hap, eti abuk sabuk soslarla tatlandırılmış yapay fabrika ürünü şeklinde tüketeceğimiz günler geliyor mu yoksa!

“Bu Adana kebaptaki kuyruk yağı biraz az mı olmuş!” diye yorumlar yapan Vedat Milor’lu günlerimizin kıymetini bilelim!

DERVİŞİN FİKRİ NEYSE...

Kızlı erkekli dans edilmesin, spor yapılmasın… Halk oyunları tamamen kaldırılsın… Sinemaya tiyatroya birlikte gitmek mi akıldan bile geçirilmesin! Kızlı erkekli okula gidilmesin... Kızlı erkekli gezilmesin, dolaşılmasın, yenilmesin, içilmesin… Kız ve erkek birbirlerini daima teğet geçsin… Mümkünse dişi sinek ve erkek sinek ayrı ayrı semalarda uçsun. Herkes yerini, yurdunu, cinsiyetini bilsin arkadaş!!!

Ahlak elden gitmeden dağılın bakayım hemen!

HERKES

Herkes dünyanın merkezi… Herkesin acısı en büyük… Herkes akıllı… Herkes kesin zeki… Herkes fedakar… Herkes yardımsever… Herkes samimi… Herkes dost canlısı… Herkes haklı… Herkes en az iki dil biliyor… Herkes fikir sahibi… Herkes güzel… Herkes yakışıklı… Herkes anlayışlı… Herkes görmüş geçirmiş… Herkes egosuz… Herkes kendine ayna… Herkes ellini sallasa ellisi… Herkes saçını sallasa tellisi… Herkes çok güçlü… Herkes en asil… Herkes çalışkan… Herkes mücadeleci… Herkes cesur… Herkesin başarısı en büyük… Herkesin gözü en kara… Herkes feleğin çemberinden geçmiş… Herkes nereeeeden nereye gelmiş… Herkes çok çekmiş… Herkes ne ağlamış… Herkes okur… Herkes yazar… Herkes kesin şair… Herkesin hayatı roman... Herkes kesin en bi’şey… Eee o zaman herkese eyvallah… 

GERÇEK Mİ, YANILSAMA MI?

Velazquez-Las Meninas (Nedimeler)

Hayatınız gerçek mi, yanılsama mı? Gördüklerimizi “gerçekten” mi görüyoruz? Görünen gerçek, gerçeklik mi? Gerçek sandığımız şey sizin gerçek sanmamızı istediğiniz kadarla mı sınırlı, yoksa bizim zihnimizle mi? Sahi, gerçeğiniz nerede saklı? Yanılsamadan çıkacak kadar cesur musunuz?

VAN

Havalar soğudu ya hani… Kış beklenmedik bir şekilde kapımıza dayanıverdi ya… Ekimin başında kaloriferler yanmaya başladı arkadaş diye konuşuyoruz ya orada burada… Van düşüyor aklıma… Van soğuğu işliyor içime… Van, yetim… Van öksüz... “Barınacak sıcak bir yuva istiyoruz” diye haykırıyor Van hala… Ateş düştüğü yeri yakıyor ya hani... Bazen keşke düştüğü yerle kalmasa diyor insan…   

EĞİTİM ŞART!

İstanbul’da yaşayanlar bu aralar sıkça görmüştür “Depreme karşı bir saat, bir hayat” çağrılarını. İstanbul Valiliği ve AFAD (Afet ve Acil Durum Yönetimi Başkanlığı) koordinasyonu altında İstanbul halkını deprem gerçeğine karşı bilinçlendirmek için yapılan bu kampanya süresince İstanbullular güvenli yaşam eğitimlerine ücretsiz olarak katılabiliyorlar. Yapmanız gereken http://www.guvenliyasam.org/ adresine girerek kayıt yaptırmak… Sonrasında her ay eğitim yerleri ve tarihleri hakkında bilgilendiriliyorsunuz. Size sadece en yakın yeri ve uygun tarihi seçip gitmek kalıyor.

Ve ben büyük bir heyecanla kaydımı yaptırıp geçen hafta güvenli yaşam eğitimine katıldım. Avrupa Yakası’nda yaşamama rağmen kendi bölgemde açılacak bir eğitimi beklemeye dayanamadım ve Anadolu Yakası’ndaki Caddebostan Kültür Merkezi’nde düzenlenen eğitim için düştüm yollara. Deprem bu, ne zaman kapıyı çalacağı belli olmaz diyerek farkındalığımı artırmaya gittim. Şunu söylemeliyim ki eğitimde herşeyden önce deprem gerçeği bir tokat gibi suratınıza çarpılıyor. Yaşadığınız ev depreme dayanıklı mı? Evinizdeki eşyalar sabitlenmiş mi? Çocuğunuz okuldayken deprem olursa ne yapmalı? Deprem sırasında kendinizi korumak için siz ne yapmalısınız? gibi pek çok soru birbiri ardına cevap buluyor. Ev dekore edeceğim diye kolon yıkan yurdum insanının yol açtığı sonuçları ve komşular tadilata başladığı an “huu komşu ne var ne yok?” diyerek yıkılan kolon var mı diye şöyleee bir evi kolaçan etmek gerektiğini öğrenmek de cabası. Ben kendi adıma bu eğitimle deprem konusunda daha bilinçli hale geldim. Felaket tellali olmak istemem ama İstanbul merkezli 7 ve üstü şiddetinde bir deprem en son 1509 yılında olmuş ki bu da yakın bir zamanda büyük bir deprem olması riskini artırıyor. Eğitimde öğrendiklerimden sonra bir süre soğukanlılığımı kaybedip “farkındalık” halimi abarttığımı da itiraf edeyim. Paranoyak olmamak ve ayarı pek de kaçırmamak lazım; aksi halde eğlenceli biri olmaktan çıkabilirsiniz. 

Herhangi bir deprem durumunda kendinize ve çevrenize fayda sağlayabilmek ve olası risklerin farkına vararak kendi alanınız içerisinde alınması gereken tedbirleri öğrenmek için böyle bir eğitime katılmanın faydalı olduğunu düşünüyor ve kısaca eğitim şart! diyorum.

ÇOĞUNLUKLA ZARARSIZ

Soylent

Yemek için mi yaşıyorsunuz, yaşamak için mi yiyorsunuz? Günlük hayat rutinimizde yemek yemek kesinlikle en önemli aktivitelerimizden biri. Uyanır uyanmaz güne kahvaltıyla başlayıp, öğlen ne yesek, akşama ne pişirsek diye düşünmeye başlıyoruz. Bu rutin kimi zaman “yesem yesem ne yesem işkencesi”ne dönerken; kimi zaman müthiş eğlenceli bir hal alabiliyor. Yaşamak için yemeğe ihtiyacımız var; ama sadece ihtiyaçtan yemediğimiz de kesin. Yemek masrafından ve uğraşından sıkılan San Fransiscolu elektrik mühendisi Rob Rhinehart yemek pişirmekten, alışverişten ve temizlik yapmaktan nefret ettiği için yemek seremonisini sadeleştirmeye karar vermiş ve üç ay boyunca biyokimya ve beslenme hakkında araştırma yaparak ona yaşaması için gerekecek her şeyi bir listede toplamış. Rhinehart birkaç kez çuvalladıktan sonra nihayet işe yarar bir formül bulmuş ve önce bir ay, sonra iki ay daha sonra da üç ay boyunca Soylent adı verilen bu karışımdan başka birşeyle beslenmemiş. Rhinehart’ın günde üç ya da dört kez tükettiği bu karışımı hazırlaması, içmesi ve ortalığı temizlemesi sadece bir dakika sürüyormuş. Sağlığının yerinde olup olmadığından emin olmak için ara sıra kan testi yaptırmayı da ihmal etmiyormuş.

Rhinehart, Mostly Harmless (Çoğunlukla Zararsız) adlı blogunda yaptığı çalışmaları ve deneyimlerini paylaşıyor. Bu arada Soylent’in formülünü sık sık değiştirdiğini ve formülün tamamının hiçbir zaman yayınlamadığını belirtmekte yarar var. 

Gelelim başta sorduğum soruya; yemek için mi yaşıyorsunuz, yaşamak için mi yiyorsunuz? Benim cevabım: Çek bir adana acılı olsun.

MUTSUZUM… MUTSUZSUN… MUTSUZ…

Geçenlerde çok sevdiğim birisi içli içli “çok mutsuzum” dedi. “Merak etme herkes mutsuz” dedim. Teskin etmek değildi amacım, tamamen inanarak kurmuştum bu cümleyi. Üstelik ispatım da vardı. OECD (Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü) tarafından hazırlanan “Daha İyi Yaşam Endeksi”ne göre Türkiye en mutsuz ülkeydi. Gelir düzeyi, sağlık, güvenlik ve barınma gibi alanlarda değerlendirilen OECD endeksine göre en mutlu insanlar Avustralya’da, en mutsuzlar ise Türkiye’deydi. Türkiye 36 ülke arasında endekste karşılaştırılan ülkelerin gerisinde kalarak sonuncu olmuştu ki bu da büyük bir başarıydı!

Mutsuz muyuz? Dibine kadar mutsuzuz. Gri bir bulut üstümüze çöktü, kalkar mı kalkmaz mı bilinmez. Ne yaz yaz gibiydi; ne de kış kış gibi olacağa benzer. Savaş çığırtkanları arasında “mutluluk” kelimesinin sözlüğümüzde yeri olabilir mi zaten.

ESTETİK BİR MESELE!

Türkiye’de gündem bir saniye boş kalmıyor maşaallah! Tam bir oh diyeceğiz, ağzı olan biri çıkıyor ve gümmm... Yeni gündemimiz; “hamilelerin estetik olmayan görünüşleriyle orta yerde salınmaları.”

“Hamile dediğin karnı belirginleştiği andan itibaren evde oturmalı, gerekirse akşamları kocası geldiğinde kocasının arabasıyla hava alıp evine dönmelidir.” Kesinlikle!!! Ve hava alma olayı şöyle gerçekleşmelidir; kadın asansörle aşağıya inmeli; koca, apartman girişine çektiği arabasının kapısını açmalı ve kadın kimselere görünmeden koşar adımlarla arabaya binmelidir. Kadının arabaya binmesiyle kocasının gaza basması ve kadının arabanın penceresini açarak havasını alması bir olmalıdır. Gereken hava alındıktan sonra aynı seremoni bu kez eve girişte tekralanmalıdır. Kadın, kendisi ve bebeğinin sağlığı için gerekli yürüyüşleri evde yapmalı, her gün salondan mutfağa, mutfaktan banyoya, banyodan yatak odasına yürümelidir. Gün içerisinde hava alma ihtiyacı olursa kapıyı pencereyi açmalı; kocasını “gel beni havalandır” diye rahatsız etmemelidir. Doğum gerçekleştikten sonra da eski formuna kavuşana kadar evinde oturmalıdır. Mesele estetik meselesidir. Doğumdan hemen sonra karın dümdüz olmayacağına göre evde oturuş ve pencereden hava alış sistemi kadın estetik bir hal alıncaya kadar devam ettirilmelidir. Kadın çalışıyorsa 4 aylık yasal doğum izni bittikten sonra forma girinceye kadar ücretsiz izin kullanmalıdır. Ekonomik sıkıntılar olabilir; ama hiç sorun değil… Ve tabii en az üç çocuk doğurmalıdır. Bu nedenle; aslında en iyisi kadının sürekli evde oturmasıdır; hamilelik, doğum, çocuk büyütme, tekrar hamile kalma, tekrar doğurma, çocukları büyütme, tekrar hamile kalma, doğurma, büyütme süreci sistematik olarak tekrarlanmalıdır. Koca ise artan aile nüfusu nedeniyle daha çok daha çok daha da çok çalışmalı, karısına arabayla hava aldıracak vakti bulamamalıdır. Artan çocuk sayısı nedeniyle artan borçlarını kapatmak için gerekirse arabasını da satmalıdır. Kadın, evin penceresinden hava almaya alışmalı; araba penceresinden alacağı havayı artık unutmalıdır!

Bu durumda çocukların halini varın siz düşünün.

10.05.2013

Günlerden bir gün… İçinde umutlarla uyandığın her zamanki günlerden bir gün… Öylesine bir gün… Biricik, bir tanecik bir gün… Hayallerin, ideallerin, gitmek istediğin üniversite, görmek istediğin ülkeler, sonunu merak ettiğin roman ya da öylesine, sırf canın istedi diye boş boş duvara bakacağın günler, aşkın için dökeceğin göz yaşları, küçük dilini göstere göstere atacağın deli divane kahkahalar, ördüğün bebek patiği, çürümüş dişinden kurtulmak için aldığın randevu, küstüğün arkadaşınla barışmak için çıkacağın yolculuk, akşama pişirmeyi planladığın yemek, seyredeceğin film… Yeniden ve yeniden doğmasını istediğin güneş… Geçmişin, bugünün, en çok da yarınların… Bütün gelecek zaman kiplerin... Yarınların… Yarınları... Yarınlarını aldılar… Bahar kokan umutlarını kana buladılar… Bu baharı öldürdüler… Öldü bu bahar.